[Strofa 1]
Ti më the, "na duhet kohë",
por koha u bë armik mes nesh.
Më shikoje si një stacion,
ku ndaleshe veç për pak rreth.
Dhimbja s’pyeti, ajo hyri pa trokitë,
e rrëzoi çdo urë që ndërtuam bashkë.
S’të mjaftoi zemra që ta fala pa kushte,
as lutjet që i bëra çdo natë në heshtje.
[Refreni]
Do e kërkosh ti shpirtin tim,
në hapat që nuk do t’i dëgjosh më.
Në netët ku fryma jote
nuk ka mbi kë të përqafohet.
Dashurinë s’ta fal njeri,
kur vetë s’e deshe me gjithë shpirt.
Nuk mjafton një unazë në gisht,
kur premtimi është veç një mashtrim i ndritshëm.
[Strofa 2]
Unë t’i fala ditët më të bardha,
edhe kur qielli ra mbi mua.
Të mbroja nga vetja ime nganjëherë,
veç për mos me të pa kurrë duke u thyer.
Ti më deshe në kohë të lehta,
por nuk më deshe kur frynte erë.
Nuk ishe aty kur më dridhej shpirti,
kur më duhej dikush me më mbajt me zemër.
[Refreni]
Do e kërkosh ti shpirtin tim,
në sytë që nuk do të të shikojnë më.
Në një zë që dikur të përkëdhelte,
tani veç heshtjen e ka për të të dhënë.
Dashurinë s’ta fal njeri,
kur ti s’dite si me e mbajt të gjallë.
Nuk mjafton një unazë në dorë,
kur ajo s’ka peshë në një shpirt të zbrazët.
[Bridge / Kulmi emocional]
Ti do ta kuptosh vonë,
kur të kërkosh ngrohtësi në duar të ftohta.
Kur të kërkosh një shpirt që digjet,
por të gjesh veç hi nga dashuri të lodhura.
Kur të të mungojë zëri im,
jo për fjalët, por për mënyrën si t’i thosha.
Kur të kuptosh se askush s’të do
si unë – pa pritë, pa matë, pa korniza.
[Refreni i fundit – më i ngadalshëm, më i dhimbshëm]
Do e kërkosh ti shpirtin tim,
në çdo pasqyrë që të thyen nga brenda.
Në çdo ëndërr që zgjohet pa mua,
ku gjithçka është e bukur… por boshe.
Dashurinë s’ta fal më as jeta,
jo kur ti e le pa varr dhe pa emër.
Nuk mjafton një unazë në një gisht,
kur ajo s’mban më një zemër.
Commenti
Posta un commento